دلنوشته همکار(رـق)شماره ۳

وقتی انسان در زمان حال به خاطرات ((بقیه در ادامه مطلب )) 

دل نوشته همکار (ر-پ)شماره ۲

 

کلاس اول ابتدایی بودیم ؛مثل هر کلاس اولی دیگری با هزار امید و آرزو توام با اضطراب و ترس از مدرسه پا به کلاس اول گذاشته بودم .متاسفانه آموزگار ما خانمی بودند که فارغ از مسئولیت هاو دغدغه های یک معلم با کودک ۳-۴ساله اش بنام مریم در کلاس حاضر میشد و تمام وقت کلاس را صرف صحبت و بازی با کودک خود و در زمان فراغت صرف بافتن لباس برای کودکش میکرد و تنها تکلیفی که برای ما تعیین می کرد این بود که اگر چیزی برای خوردن دارید میتوانید در کلاس بخورید و زمان بسیار کمی را آن هم با عجله به تعلیم و تعلم می پرداخت . 

نتیجه زحمات این آموزگار هم این بود که اکثر همکلاسی هایمان تجدید و مردود شدند ..... 

به عنوان یک آموزگار تصور میکنم برای یک معلم فارغ از دانش علمی ؛علاقه به کار علاقه به دانش آموزان و آینده ی علمی انها ؛درک موقعیت کلاس و توان فراغت از امور خانوادگی در مدرسه و وقف علم و روح خود برای دانش آموزان در کلاس بسیار مهم بوده که بدون آن دین معلم نسبت به رسالت خود ادا نخواهد شد   

دست نوشته از همکار ن-ن(شماره ۱)

بی شک بدترین خاطره هر شخص از دوران تحصیل مواردی است که تجربه های ناموفقی داشته و به خاطر این تجربه ها مورد توهین و تحقیر قرار گرفته یا شرمنده رفتار بزرگوارانه یک معلم خوب در برابر رفتار نادرست خود شده است  

زیباترین خاطره ها مربوط به زمانی است که به علت یک موفقیت درسی و یا اخلاقی مورد تشویق و تحسین معلمین و پدر و مادر قرار گرفته است   

احساس غرور و سربلندی ناشی از یک موفقیت -هرچند ناچیز و در مقابل احساس شرمندگی و سرخوردگی ناشی از یک کم کاری و تنبلی با شرایط نامساعد چیزی نیست که به آسانی از ذهن دانش آموز امروز و جوان -مهندس -معلم و.....پدر و مادر فردا پاک شود  

نا گفته پیداست ما معلمان در شکل گرفتن این ذهنیات زشت و زیبا نقش بر جسته ای داریم چه خوب است که سعی کنیم با بزرگ نمائی و برجسته کردن موفقیتهای دانش آموزانمان و عادی و کم اهمیت جلوه دادن نا کامیها - بدیها و بی اخلاقی های آنها در شکل دادن ذهنیات مثبت بکوشیم . 

تحقیر و توهین و تنبیه را از برنامه آموزشی مان حذف کنیم و در مقابل تشویق و تلاش برای کشف استعدادهای فردی دانش آموزان و تکیه بر این استعداد ها و رفتار توام با احترام را سر لوحه شیوه آموزشمان قرار دهیم تا جائیکه شعار ((مدرسه خانه دوم دانش آموزان )) را عینیت بخشیم چرا که مهمترین ویژگی یک خانه احساس امنیتی است که اهالی آن خانه از آن بدست می آورند .